Profilaktyka uzależnień w Zakładzie Karnym w Siedlcach

Dobiegł końca program resocjalizacji z zakresu profilaktyki uzależnień dla osób objętych leczeniem substytucyjnym – metadonem.

Koncepcja terapii metadonem wywodzi się z Nowego Jorku. Początkowo pojawiła się w pracach trzech psychiatrów dr. Dole’a, dr. Nyswander oraz dr. Kreek. Próbowali oni znaleźć środek, którym mogliby zastąpić heroinę. Metadon cechuje dobre wchłanianie się z przewodu pokarmowego. Dwóch Niemców, Bockmul i Ehrhart, po raz pierwszy w 1941r. opisali metadon.

Drugiego grudnia 2009 r. powstała rekomendacja dla więziennictwa dotycząca leczenia substytucyjnego osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych, która rozpoczęła proces ustawicznego kształcenia personelu zajmującego się na co dzień tą problematyką. Rok 2009 dał także początek gruntownej i wieloaspektowej reformie więziennej służby zdrowia opartej o projekt opracowany przez Naczelnego Lekarza Więziennictwa Dyrektora Biura Służby Zdrowia CZSW prof. płk Leszka Markuszewskiego. W wyniku realizacji tej reformy również w zakresie stanowiącym jej istotny element, czyli stale zacieśniającej się współpracy Biura Służby Zdrowia z Krajowym Biurem Przeciwdziałania Narkomanii i zgodnie z decyzją gen. Jacka Kitlińskiego, Dyrektora Generalnego Służby Więziennej program leczenia substytucyjnego wdrożono do wszystkich zakładów karnych i aresztów śledczych w Polsce 1 lipca 2015 r. W ten sposób polskie więziennictwo stało się jednym z liderów tej działalności w Europie.

Leczenie substytucyjne powinno być postrzegane jako jeden z elementów całości oferty terapii osób stosujących środki odurzające, która otwiera drzwi do włączenia tych pacjentów do dalszych opcji terapeutycznych.

Program resocjalizacji „Nie zażywam – życie wygrywam” adresowany do skazanych objętych leczeniem substytucyjnym stanowi jedną z form oddziaływań penitencjarnych w zakresie profilaktyki uzależnień realizowanych w tutejszym zakładzie karnym. Autorkami programu są: szer. Baniak Magda, młodszy wychowawca działu penitencjarnego, szer. Grabowska Monika młodszy wychowawca działu penitencjarnego oraz Skaruz Joanna, młodszy psycholog działu penitencjarnego. Na podstawie dostępnej literatury wyodrębniły one kilka obszarów pracy ze skazanymi. Założyły, iż zwiększenie samoświadomości i poszerzenie umiejętności m. in. w zakresie komunikacji, radzenia sobie ze stresem, umiejętności poszukiwania i budowania sieci wsparcia, zaradności i umiejętności poszukiwania konstruktywnych sposobów rozwiązywania sytuacji trudnych w chwili nawrotu do uzależnienia, budowania świadomości własnych zasobów i poczucia wartości może przynieść korzystną zmianę w funkcjonowaniu osadzonych. Wskazały również, gdzie w warunkach wolnościowych mogą szukać pomocy. Dodając do tego współpracę ze służbą zdrowia, działem ochrony, można spodziewać się pozytywnego efektu zrealizowanych zajęć.

Uczestnicy poprzez udział w programie niewątpliwie zwiększyli świadomość na temat swojego uzależnienia. Mieli możliwość analizować osobiste konsekwencje zażywania narkotyków i straty jakie z tego tytułu ponieśli. Podczas prowadzonych zajęć zaobserwowano, że ukazywanie osadzonym ich osobistych zasobów i wskazywanie alternatyw odnośnie zażywania środków odurzających, pozytywnie wpływało na ich motywację do pracy nad posiadanymi trudnościami. Stąd wysunąć można uzasadnione przypuszczenie, że prowadzone oddziaływania przyczynią się również do redukcji używania nielegalnych narkotyków przez osadzonych, a przez to poprawę jakości ich życia.

Osadzeni z wielkim zaangażowaniem uczestniczyli w programie resocjalizacji. Chętnie dzielili się swoimi doświadczeniami. Pozytywna atmosfera panująca w grupie warsztatowej, spowodowała, iż nie wstydzili się mówić o sytuacjach dla nich ciężkich, czy nawet wstydliwych. W miarę trwania programu nabierali większej śmiałości i otwartości. Przy użyciu ankiety ewaluacyjnej przeprowadzonej na ostatnich zajęciach, udzielili pozytywnej informacji zwrotnej odnoście zasadności przeprowadzania tego typu zajęć w warunkach zakładu karnego.

Osadzeni na równi z innymi obywatelami mają prawo do korzystania z najwyższych, możliwych standardów opieki zdrowotnej, co gwarantuje im na mocy prawa międzynarodowego art. 25 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ i art. 12 Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Wspólnota międzynarodowa stoi na stanowisku, że pomimo odbywania kary pozbawienia wolności, osadzeni zachowują wszelkie prawa, w tym prawo do korzystania z najwyższego możliwego poziomu opieki zdrowotnej, albowiem ustanowioną przez sąd karą za popełnione przestępstwo jest utrata wolności, a nie odebranie skazanemu szeroko pojętych praw człowieka.

Mimo stanu epidemii COVID-19 działalność resocjalizacyjna Służby Więziennej jest nadal kontynuowana, a jej realizacja uwzględnia aktualne wymogi sanitarne i epidemiologiczne.

Tekst: szer. Monika Grabowska
Zdjęcia: por. Przemysław Turyk, szer. Monika Grabowska, szer. Magda Baniak

Ads Blocker Image Powered by Code Help Pro

Wyłącz adblocka!

Wykryliśmy, że używasz rozszerzeń do blokowania reklam. Utrzymujemy się wyłącznie z reklam. Wesprzyj nas, wyłączając je.