Na niewielkim wzgórzu jaśnieje bielą Łęczeszycki kościół z przylegającym do niego klasztorem. Poniżej rozciągają się sady. Cisza i spokój zalega zwykle nad tą starą osadą, której dzieje sięgają dawnych czasów. Już w średniowieczu liczba ludności była Tak duża, że niejaki Jan Głowach, starosta łęczeszycki pochodzący z Leżenic nad Radomką funduje tu drewniany kościółek. Natomiast jego wuj, biskup poznański Dorogost Nowodworski eryguje w 1393 roku parafię. Fakt ten znaczenie podniósł rangę i znaczenie tutejszej osady. Wioska przechodzi różne koleje losu i właścicieli.
W roku 1440 r. niejaki Abraham ze Zbąszyna był poręczycielem króla Władysława III Zwanego później , Warneńczykiem. Król pożyczył od księcia mazowieckiego Bolesława IV 1000 złotych węgierskich. Ponieważ nie mógł spłacić długu w wyznaczonym terminie, książę Bolesław w roku 1441 całą tę kwotę wraz z wioską podarował rycerzowi Sławcowi z Boglewich. Od tego czasu Łęczeszyce znalazły się w posiadaniu rodziny Bolesławskich. Właściciel wioski, Mikołaj Boglewski, sędzia ziemi czerskiej i jego żona, Otylia z Żabickich, fundują tu murowany kościół w stylu barokowym wzniesiony w latach 1632-1639, by po ukończeniu budowy sprowadzić do Łęczeszyc paulinów z Jasnej Góry.
Zakonnicy otrzymali część wsi Łęczeszyce, oraz wsie Wola Łęczeszycka wielka i mała, folwark Koziel, Kolany wielkie i małe, młyn na rzece Mogielnicy z łąkami i różnymi użytkami. Ponadto fundator zobowiązał swoją żonę i jej krewnych, aby wykonali jego wolę i pomogli zakonowi objąć darowiznę. W 1641 r. Piotr Żabicki, kasztelan liwski, w kancelarii królewskiej Warszawie potwierdził i przejął zapis dokonany przez Boglewskiego i jego żonę. Klasztoru początkowo nie było, lecz na jego zbudowanie przeznaczono folwark Koziel. Biskup poznański Florian Karimierz Czartoryski przekazał w wieczystą administrację parafię Łęczeszyce. Obowiązki parafialne objęli paulini w Dniu 7 września 1654r. Przy kościele założyli Bractwo Aniołów Stróżów. Opiekowali się też szkolą, która tu istniała już od 1603r. Gdy zbudowano klasztor założono konwent. Rodzina fundatora wykorzystując fakt, że fundacja niemiała potwierdzenia przez Rzeczpospolitą zaczęła stopniowo klasztorowi odbierać ofiarowane dobra. Z uwagi na to, że fundacji dokonano po konstytucji sejmowej 1631 roku zabraniającej klasztorom nabywania nowych dóbr, wystąpiono ,,z prawem kaduka” przeciwko fundacyjnym dobrom. Procesy i odbieranie darowizn sprawiły zakonnikom rozliczne kłopoty.
W 1700 r. został zniszczony pożarem kościół i drewniany klasztor. Liczne przeciwności utrudniały odbudowę. Zakonnicy nie mając gdzie mieszkać przenieśli się do innych klasztorów a na miejscu została tylko rezydencja dla kilku. Budowa nowego kościoła i klasztoru postępowała wolno. Dopiero, gdy prowincjał O. Konstanty Muszyński objął patronat nad odbudową, posunął prace budowlane naprzód. 29 marca 1724 roku położył kamień węgla pod nowy klasztor, Ale i tak prace te trwały bardzo długo między innymi z powodu braku funduszy i możnego fundatora.
Klasztor łęczeszycki przez długi czas spełniał rolę spichlerza i zaplecza gospodarczego dla konwentu warszawskiego paulinów. Po zajęciu tych terenów przez Prusy dobra klasztorne zostały zabrane przez rząd. To spowodowało ciężkie warunki materialne tutejszego klasztoru. Z tego powodu w 1804r. w Łęczeszycach pracowało już tylko czterech kapłanów paulińskich.
Od czasu zbudowania pierwszego klasztoru aż do roku 1819 tj. do kasaty konwentu na tych terenach mnisi w białych habitach odegrali znaczącą rolę. Zarówno rodzina Boglewskich jak i paulini byli bardzo dobrymi gospodarzami. Przyznawali miejscowym rolnikom znaczne ulgi, Zwalniając ich między innymi z podatków. Przybywających zaś osadników zachęcali do specjalizowania się w uprawach sadowniczych, odkładając im płatności podatkowe na wiele lat.
Od 1800 roku zakonnicy prowadzili także szpital, utrzymywany kosztem konwentu. Wśród zakonnych braci nie brakowało utalentowanych artystów. Do tego grona należy Marceli Korzeniowski i Bernard Niewiński, którzy pozostawili po sobie trwałe dzieła sztuki: Marceli Korzeniowski w czasie odnawiania kościoła w 1765r. wykonał polichromię iluzjonistyczną pięciu ołtarzy w kościele i kaplicy Pana Jezusa Ukrzyżowanego. Natomiast Bernard Niwiński namalował w 1830r. wspaniały obraz Chrystusa Ukrzyżowanego, do dziś znajdujący się w kościele filialnym św. Trójcy w Mogielnicy, a w 1868 r. odnowił i częściowo przemalował wcześniejsze prace malarskie Marcelego Korzeniowskiego.
Paulini pełniąc posługę duszpasterską w parafii Łęczeszyce od samego początku rozwijali cześć do Jasnogórskiej Bogurodzicy, której kopia Znajduje się w głównym ołtarzu. Tu od 1711 roku pielgrzymi z Warszawy, gościnnie witani i podejmowani, zatrzymywali się jakby w przedsionku Sanktuarium Jasnogórskiego, by pokrzepić ducha i zbierać siły do dalszej drogi. W wyposażeniu kościoła można dostrzec po dzień dzisiejszy elementy tradycyjnej duchowości paulińskiej. Oprócz kultu św. Pawła I Pustelnika, Patriarchy Zakonu, wyjątkowej czci doznaje św. Tekla, męczennica, patronka misji.
W 1819 roku nastąpiła kasata klasztoru. Zakonnicy musieli opuścić Łęczeszyce, a tylko dla opieki duszpasterskiej pozostał jeden paulin. W 1821 roku arcybiskup warszawski Szczepan Hołowczyc, na żądanie namiestnika księcia Zajączka, przyłączył parafię Łęczeszyce do Belska, a kościół parafialny został zamieniony na filialny. Dopiero w 1967r. na życzenie ks. Kard. Stefana Wyszyńskiego prymasa Polski, arcybiskupa metropolity warszawskiego i gnieźnieńskiego – paulini ponownie objęli kościół i klasztor. Przy wydatnej pomocy Kurii Generalnej i ofiarności wiernych odrestaurowano klasztor i przeprowadzono kapitalny remont kościoła. Tę gruntowną odnowę budynków sakralnych dokonano pod kierunkiem administratora generalnego O. Cypriana Kubika, który został mianowany pierwszym paulinem-proboszczem w Łęczeszycach po ich przekazaniu Zakonowi.
Msze święte:
Niedziela: 9:00, 11:00, 17:00 zimą, 18:00 latem
Dni powszednie: 17:00 zimą, 18:00 latem
