Historia tego cudami słynącego miejsca zaczyna się w roku 1674, kiedy to Jakub Trojańczyk pobożny gospodarz z Miedniewic kupił niewielki obrazek (drzeworyt) Świętej Rodziny na odpuście w Studziannej. Powróciwszy do domu umieścił go na drewnianym słupie, na którym wsparte było wiązanie dachu stodoły. W niedługim czasie, bo już na początku 1675 roku rozpoczęły się objawienia w stodole ubogiego wieśniaka, kiedy to wieczorami i rano widzieli ludzie dziwny blask nad stodołą. Zdawało się, że to pożar i ludzie spieszyli z pomocą. Zjawiska te gromadziły duże rzesze ciekawskich, którzy potem bardzo chętnie i gorliwie oddawali się modlitwie, polecając się opiece Matki Bożej Świętorodzinnej. Wielu z nich odchodziło uzdrowionych i pocieszonych.
Sława obrazu szybko się rozchodziła, powodując duży napływ ludności do ubogiej stodoły i zamianą jej na Dom Modlitwy. Jak podają źródła, ówczesny właściciel Miedniewic Mikołaj Wiktoryn Grudziński, człowiek pobożny i prawy, występuje z prośbą do biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego z Wielkiego Chrząstowa, aby wyznaczył komisję, celem zbadania cudów głoszonych o obrazku. Komisja zbierała się trzy razy (w 1675, 1676 i 1677 roku)
Biskup Wierzbowski po przeczytaniu i analizie opisu wydarzeń, wydał orzeczenie o uznaniu i aprobacie cudów dokonanych w obrazie miedniewickim. W 1677 roku starosta M.W. Grudziński za zgodą biskupa Wierzbowskiego rozebrał drewnianą stodołę i rozpoczął budowę kaplicy. Do dnia dzisiejszego przetrwała dębowa socha, na której był zawieszony cudowny obraz. Można ją zobaczyć i dotknąć z tyłu ołtarza głównego. W związku z napływem coraz większej rzeszy pielgrzymów, ówczesny właściciel wsi M.W Grudziński zaczął czynić starania, aby opiekę na tym świętym miejscem objęli na stale zakonnicy. W dniu 19 marca 1686 roku odbyło się uroczyste wprowadzenie Reformatów do drewnianego klasztoru. 1 lipca 1692 roku rozpoczęto budowę murowanego klasztoru, którą ukończono w 1702 roku. Liczne cuda i łaski doznawane przed wizerunkiem Świętej Rodziny przyciągały do Miedniewic wielu ludzi. W tej sytuacji oo. Reformaci rozpoczęli budowę obecnej murowanej świątyni.
W 1731 roku ks. biskup Józef Michał Trzciński położył kamień węgielny pod budowę prezbiterium. Drugi kamień fundamentalny pod budowę nawy głównej położył ks. Prymas Teodor Potocki. Budowa trwała 17 lat i została ukończona w 1748 roku. W 1755 roku odbyła się konsekracja barokowej świątyni na cześć Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i świętego Józefa Oblubieńca, której dokonał arcybiskup gnieźnieński, Adam Ignacy Komorowski. Przez okres blisko 100 lat od daty objawień nie ustawały cuda i łaski przed Ołtarzem Świętej Rodziny. W związku z czym Ojcowie Reformaci rozpoczęli przygotowania do koronacji wizerunku. W dniu 8 lipca 1764 roku Kapituła Watykańska przy bazylice św. Piotra w Rzymie, uznała obraz za cudowny a 7 czerwca 1767 roku w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, późniejszy biskup warmiński Ignacy Krasicki dokonał uroczystej koronacji obrazu. Była to jedna z pierwszych uroczystości koronacyjnych na ziemiach polskich.
Po powstaniu styczniowym rząd carski skasował klasztor oo. Reformatów i zakazał pielgrzymowania do sanktuarium. Po pierwszej wojnie światowej została założona parafia przez księży diecezjalnych. W 1966 roku Stefan Kardynał Wyszyński, Prymas Polski, przekazał parafię w Miedniewicach i pieczę nad sanktuarium ojcom Franciszkanom. Nadal bardzo licznie gromadzą się wierni. Odbywają się też regularne pielgrzymki Przymierza Rodzin, jak również Warszawskiej Akademickiej Pielgrzymki Metropolitarnej i wiele licznych pielgrzymek. Na terenie Sanktuarium znajduje się zakon klauzurowy sióstr Klarysek, które w 1986 r. przybyły tutaj ze Starego Sącza jako dar dziękczynny Franciszkanów złożony Panu Bogu za kanonizację św. Maksymiliana Marii Kolbego.
Trudno uwierzyć, że to barokowe arcydzieło pomimo rożnych przeciwności losów i zawirowaniach wojennych przetrwało w niezmienionym stanie do naszych czasów świątynia została zaprojektowana przez światowej sławy architektów: Józefa Fontanc i Tomasza Bellottiego. Charakteryzuje się tym, że jest jednonawowa i posiada siedem ołtarzy: główny i po trzy boczne i obydwu stron. W centralnym punkcie ołtarza głównego jest umieszczony Cudowny Obraz podtrzymywany przez dwa Anioły. Cudowny wizerunek jest typowym przykładem grafiki dewocyjnej. Drzeworyt o wymiarach 50 x 50 został wykonany dla potrzeb sanktuarium w Studziannej. Przedstawia Świętą Rodzinę: Jezusa, Maryję i świętego Józefa, siedzących przy okrągłym stole, na którym stoi zapalona świeca, parę miseczek zjedzeniem oraz owoce. Pan Jezus siedzi na krześle z oparciem i trzyma kielich, który podał Mu święty Józef. Matka Boża z macierzyńską czułością wpatruje się w Dzieciątko i prawą ręką podaje Mu gruszkę.
W dniu 21 grudnia 1748 roku, zgodnie z tradycją reformacką w ołtarzu głównym umieszczono duży krzyż z figurą Pana Jezusa. Nad krzyżem unosi się Duch Święty w postaci gołębicy Boczne ołtarze są poświęcone: z prawej strony św. Józefowi, św. Piotrowi z Alkantary i św. Janowi Nepomucenowi, Z lewej strony św. Franciszkowi z Asyżu, św. Antoniemu Padewskiemu i św. Bonawenturze Serafickiemu. Wszystkie ołtarze zostały wykonane z drewna dębowego. Wnętrze świątyni zostało wybielone, a na ścianach przybocznych ołtarza zawieszono sześć dużych obrazów przedstawiających historię kościoła. Pierwszy z nich (po prawej stronie) przedstawia Jakuba Trojańczyka klęczącego w stodole przed obrazem św. Rodziny. Na jego twarzy maluje się głęboka wiara i pobożność. Drugi ukazuje uzdrowionych ludzi z chorób i kalectwa przed obrazkiem w stodole. Na trzecim widzimy komisję powołaną do zbadania cudowności obrazu. Natomiast pierwszy z lewej wyobraża cud przywrócenia do życia dziesięcioletniego Ignacego Rynga, syna sekretarza królewskiego, który utonął w Bzurze pod Łowiczem. Kolejny upamiętnia wprowadzenie oo. Reformatów i oddaniem im klasztoru w dniu 19 marca 1686 roku.
Trzeci zaś przedstawia koronację cudownego obrazu, dnia 7 czerwca 1767 roku. Na obrazie tym widzimy biskupa koronatora Ignacego Krasickiego siedzącego na tronie, a prowincjał zakonu, w asyście, podaje mu dekret Kapituły Watykańskiej. Nie znamy malarzy, twórców tych dzieł. Oprócz wymienionych obrazów w kościele zawieszone zostały stacje Drogi Krzyżowej oraz portrety Apostołów, a także te które wcześniej ufundował M.W. Grudziński i zdobiły drewnianą kaplicę. Przed kościołem znajduje się wirydarz, otoczony krużgankami ze statuą Matki Bożej Niepokalanie Poczętej po środku oraz mównicą z prawej strony.
Ojcowie Reformaci nie zawiedli fundatora, okazali się wspaniałymi gospodarzami i kustoszami sanktuarium. Zapisy w kronice reformackiej świadczą o tym, że dla licznie przybywających pielgrzymów wybudowany został dom noclegowy i zajazd, nie ma jednak żadnej wzmianki kto je wybudował. Obie te budowle były drewniane i spłonęły w 1791 roku. Zakonnicy troszczyli się o rozwój kultu, rozbudowę klasztoru i wyposażenie świątyni. W kronice znajdują się także informacje o odnawianiu obrazów i o licznych remontach. Pieniądze na te przedsięwzięcia pochodziły głownie od ofiarodawców i dobrodziejów, których wówczas nie brakowało, a mądrzy zakonnicy potrafili je dobrze wykorzystać. W klasztorze powstała wspaniała biblioteka, która zawierała około 1000 dzieł oraz skarbiec gromadzący liczne wota i kosztowności. Warto przyjechać do Sanktuarium w Miedniewicach i wzmocnić swoją wiarę przed Cudownym Obrazem Świętej Rodziny, miejscem modlitwy i zadumy.
Msze Święte:
Niedziela: 8:00, 9:30, 11:00, 18:00
Dni Powszednie: 7:30, 18:00
